00. Jest za późno na szczęśliwe zakończenia

Noc powoli przejmowała panowanie nad niebem, a ziemia stawała się jej bezwolną niewolnicą. Noc tak czarna jak ciemności egipskie panujące podczas biblijnych plag. Ludzkie oko nie było w stanie dostrzec niczego w odległości większej niż metr. Kontury przedmiotów i roślin zlewały się w jedno, jakby pochłonęła je wielka czarna dziura. Jedynie przemykające od czasu do czasu sylwetki zwierząt przypominały o tym, że życie jeszcze tu istnieje, a słońce za parę godzin rozproszy ciemności.
Była to jednak noc z gatunku tych, które odbierały wszelką nadzieję. Mrok, gęsty i oszałamiający, nie pozwalał nie tylko oddychać, lecz nawet wierzyć w to, że istnieje coś innego niż on sam i czające się w każdym jego zakamarku zło. A już szczególnie niwelował wszelką nadzieję na istnienie szczęśliwych zakończeń.
Stojący pośród ciemności mężczyzna nie potrzebował nocy, żeby stracić tę wiarę. Bardziej materialna ciemność niż ta, która aktualnie go otaczała, wyraźnie i boleśnie uświadomiła mu, że szczęśliwe zakończenia są tylko piękną ułudą, bajką, jaką rodzice raczą swoje ufnie patrzące na świat pociechy. Zło, śmiejąc się do rozpuku, rzuciło mu tą iluzją w twarz. Bardzo boleśnie.
W skórzanej kurtce, oparty o maskę czarnego auta, idealnie zlewał się z nocą, zdając się być istotą zrodzoną z mroku. I tej nocy taką istotą się stał. Ręka, dzierżąca karabin, ani na sekundę nie zadrżała, gotowa na natychmiastową reakcję na dźwięki, których oczekiwały uszy. Zaciśnięte mięśnie szczęki nie rozluźniły się ani na moment. W zielonych, wpatrzonych w mrok oczach królowała tylko nienawiść, maskująca wszystkie inne, kryjące się w mężczyźnie uczucia. A właściwie skrywała tylko dwie emocje, jedną wynikającą z drugiej. Potężny, nie dający się załagodzić ból i jeszcze silniejszą, nieokiełznaną, palącą żywym ogniem żądzę zemsty.
Osobnik wyraźnie na kogoś czekał. Szelesty nocnego życia nie robiły na nim żadnego wrażenia; nie odrywał ani na chwilę wzroku od swojego punktu obserwacji. Stał. Czekał. W jego głowie panowała cisza. Serce, mimo usilnych starań, odmówiło współpracy. W życiodajnym mięśniu, który boleśnie przypominał o tym, jak mocno potrafi bić i boleć w tym samym czasie, spustoszenie siała myśl o szczęśliwych zakończeniach. Myśl, która zjadała go od środka, mimo że walczył z nią ze wszystkich sił.
Coś, co dla niego ukrywało się pod pojęciem szczęśliwego zakończenia, było tak blisko. Zaledwie na wyciągnięcie ręki. Mógł po nie sięgnąć. Wystarczyło tylko posłuchać tych, którzy przemawiali do niego głosami rozsądku.
Mogli to mieć.
Ale on nigdy nie słuchał rozsądku. Nawet własnego, nad którego posiadaniem często się zastanawiał, a ostatnio nawet zwątpił, że kiedykolwiek był właścicielem takowej anomalii.
Zrobił jeden fałszywy krok. Tylko jeden.
Jak się okazało nawet jeden fałszywy krok może być śmiertelnym błędem.
Co parę minut zastanawiał się, co właściwie tu robił, stojąc w mroku i czekając. Jeśli chciał się na kimś zemścić, dlaczego jeszcze nie strzelił sobie w łeb? Przecież wszystko było tylko i wyłącznie jego winą.
On był za to odpowiedzialny.
To by jednak było zwykłym tchórzostwem. Wybraniem wyjścia awaryjnego. Posiadał wiele wad, ale tchórzostwo do nich nie należało.
Zamierzał więc podziękować w odpowiedni sposób drugiej istocie odpowiedzialnej za ostatnie wydarzenia. Uwolnić świat od tej kreatury niszczącej cudze szczęścia bądź zginąć, próbując. Druga opcja była zdecydowanie bardziej prawdopodobna, ale jego to nie obchodziło.
Nic już go nie obchodziło. Nic, co nie było zemstą.
Jeśli było mu pisane tu zginąć – choć nigdy nie wierzył w przeznaczenie – niech tak będzie. Ale ten, na którego czekał, pójdzie razem z nim. Choćby razem mieli zawędrować do piekła.
Nie zmienił miejsca, gdy usłyszał dźwięk, na który czekał. Nie drgnął, gdy przed nim pojawił się niewyraźny kontur i dwa błyszczące żółcią punkty. Po chwili w powietrzu rozszedł się skrzekliwy śmiech, na który w odpowiedzi odbezpieczył pistolet.
- Witaj, szaleńcze.
Zabawę czas zacząć.

~~~

Długo sobie układałam, co tu napiszę, a kiedy już do tego doszło, mam w głowie pustkę. Cóż mogę powiedzieć? Mój kolejny blog. Moje kolejne opowiadanie. Moje kolejne opowiadanie ff. Ale moje pierwsze opowiadanie SN. Ze wstydem przyznaję, że rozpoczęłam oglądanie SN dokładnie 25 maja br. roku. Tak więc kończę dopiero pierwszy sezon. Haniebne, wiem, ale cóż poradzić? Mimo tego pomysł na opowiadanie jest. I może uznacie to za porywanie się z motyką na słońce, ale cóż. Wena jest bezcennym gościem, więc nie można jej nie wpuścić, kiedy puka.

Dziękuję Christel za cudowny nagłówek. Jako że w blogspocie jestem całkowicie zielona, tło i układ różnych rzeczy mogą się zmieniać z zastraszającą częstotliwością. 

Winą za to opowiadanie należy obarczyć Cheyennesis. To dzięki niej/przez nią (wykreślić wedle uznania) w ogóle otrzymałam impuls do rozpoczęcia oglądania, a co za tym idzie, również pisania tego opowiadania. Dziękuję, moja droga!

I cóż... do napisania!